Vignet -

De tekening is in 1984 gemaakt in Centrum ’45, toen verzetskinderen en verzetsdeelnemers nog in dezelfde groepen therapie kregen, met alle pijnlijke gevolgen van dien voor beide generaties. Rond 1985 is met steun van ICODO een aantal gespreksgroepen alleen voor verzetskinderen gestart. Uit deze lotgenotengroepen is onze vereniging voortgekomen. Het contact met lotgenoten heeft voor veel verzetskinderen het isolement doorbroken. De herkenning werkte helend. Daarom blijft de belangrijkste doelstelling van onze vereniging het met elkaar in contact brengen van verzetskinderen, om de weg wat minder eenzaam te maken.

Het kind voelt zich niet thuis in de ‘buitenwereld’, de linkerkant van de weg. Het heeft geen houvast. Opgegroeid in zwijgen in een ontwricht gezin kan en mag het geen levensvreugde voelen, spontaan zijn. Het hoort ook niet bij ‘de oorlogswereld’, het heeft immers ‘niets meegemaakt’. Het prikkeldraad is symbolisch voor het moeizame contact tussen verzetsouder(s) en kind. Maar het blauw aan het einde van de eenzame weg staat voor toekomst en hoop, voor ruimte en evenwicht, als de zoektocht afgerond en de eigen identiteit gevonden is, in aanvaarding van de blijvend pijnlijke littekens.